Uit elkaar gaan is doorgaans een enorme levensverandering
Vorig jaar heb ik een particuliere klant gecoacht en ondersteund bij de verwerking van zijn definitieve beslissing een einde te maken aan de relatie met zijn partner. Ik mag er van hem over schrijven, als zijn anonimiteit maar verzekerd is.
Soms verlopen scheidingen gladjes. In het ideale geval zijn beide partners er hard aan toe. Ze zijn blij met het doorknippen van de verbinding en pikken het zelfstandige leven gemakkelijk weer op.
Jaren geleden maakte ik dat zelfs mee bij twee vroeg 80 jarigen, die na vele jaren besloten uit elkaar te gaan en weer apart te gaan wonen. Het was een eenzijdige beslissing van de vrouw, maar toch vond dit paar een weg naar nieuwe vriendschapsbeleving. Chapeau!
Ik moet bekennen dat ik bij deze casus als professional extra mijn best te doen om mijn eigen reactie en normen in te slikken. Hoe kun je op deze hoge leeftijd nog uit elkaar gaan?! In het begin was ik er zelfs verdrietig van. Kun je je voorstellen hoe blij ik was dat deze senioren uiteindelijk een nieuwe invulling van “samen en toch apart” wisten te bereiken? Ze werden er beiden gelukkiger van.
Dat was wel wat anders bij de casus van vorig jaar. Die relatie, van ruim 10 jaar, stond van meet af aan onder grote spanning. Enorme verschillen in leeftijd, welstand, achtergrond en cultuur zetten hun samenleven zo onder druk dat ze ook regelmatig uit elkaar gingen. En dan weer bij elkaar kwamen om het toch weer te proberen… De hulpvraag van mijn klant was eigenlijk: help me het deze keer wel vol te houden! We zijn nu een jaar verder. Mijn klant houdt het vol. De ex-partners ontmoeten elkaar nog wel, met voorzichtigheid, onder het motto: samen leuke dingen doen gaat goed, maar samen leven lukt ons niet.
Ik haal deze casus aan vanwege de grote rol van interactie tussen hun beiden. De spanningen waren – als bijna altijd – niet alleen afkomstig van de grote verschillen die ik al noemde. Ook de persoonlijkheden botsten. Mijn klant zag zichzelf bijvoorbeeld als een “ja” mens, het glas was voor hem altijd halfvol. Zijn partner ervoer hij als het tegenovergestelde: altijd “neen”. Hij gaf een boeiend voorbeeld. Ze gingen vaak wat drinken op een terras. Zullen we daar gaan zitten? In al die jaren zocht zijn partner consequent een ander tafeltje uit…
Het deed me nadenken over hun interactie: ja tegenover neen. Bij iedere individuele situatie was er van de kant van zijn partner niet echt walgedrag (zie het basismodel van Cuvelier). Maar de voortdurende herhaling van zetten deed zijn werk. Wat ik ervan heb geleerd is dat de continue tegenstelling, het steeds weer neen horen, alle keren tezamen zorgen voor het zelfde effect als de wal van de nee-houding, namelijk afwijzen. Dat er in deze relatie als zo vaak ook sprake was van positieve elementen, waardoor het bekende aantrekken en afstoten kan ontstaan, maakte de neen tegenover ja houding niet minder fnuikend.
Nu voetbal kijken!
